Satiren schrijven

Zie de grote dichters Eupolis,

Cratinus, Aristofanes en andere

meesters in komedie oude stijl:

als iemand het verdiende om als dief

of boef te worden neergezet, als

overspelig type, moordenaar

of anderszins omstreden, zetten zij

in grote vrijheid zo’n figuur te kijk.

Zij zijn bepalend voor Lucilius,

geheel. Hen volgt hij domweg na, alleen

metriek en vorm zijn aangepast. Als mens

bezat hij humor en een goede smaak,

als verzenschrijver ging hij grof te werk.

Want hierin lag zijn grote fout: per uur

dicteerde hij gerust tweehonderd regels

(‘Zó, kijk mij eens!’) uit de losse pols.

Hij was een modderstroom waaruit je graag

de rommel wilde dreggen. Kletskous, hij,

te lui voor ’t ware schrijfwerk – ik bedoel

van kwaliteit, hoeveelheid boeit niet. Hé,

daar komt Crispinus aan en wil met mij

een wedje maken, honderd tegen tien:

‘Toe, pak je schrijftablet, ik pak het ook.

Noem plaats en tijd en wijs getuigen aan.

Eens kijken wie de meeste verzen schrijft!’

De goden zij dank dat zij mij maakten tot een

klein talent, iets tweederangs, ik dicht maar

zelden en de opbrengst is niet groot...

Maar jij? Een blaasbalg in de smederij

die alsmaar piept en perslucht produceert,

neem die maar als model. Dat wil je toch?

Gelukkig Fannius, die zelf zijn werk

en beeltenis promoot, terwijl geen mens

mijn teksten leest en ik er zelf voor terugdeins

openbaar eruit te reciteren.

Tja, men wil er niet van horen, want

de meeste mensen zijn te makkelijk

bekritiseerbaar. Kies maar iemand uit,

gewoon op straat. Hij lijdt aan iets, beslist,

aan hebzucht of ellendige ambitie.

A is dolverliefd op dames, B

op jongens, C is zot op zilverglans

en Albius is in de ban van brons.

Een ander drijft weer handel van de verre

Oriënt tot aan het avondland en

stort zich in gevaren zoals stof

dat dwarrelt op de wind: o, als ik maar